45 Yıldır Görmediği Arkadaşını Arıyor

Almanya'da yaşayan Halil İbrahim Çoban, 45 yıldır görmediği arkadaşı Mehmet Karabulut'u arıyor.

Almanya'nın Köln şehrinde yaşayan Halil İbrahim Çoban (67), 1968-1970 yılları arasında dostluk kurduğu yakın arkadaşı Mehmet Karabulut’u Alaşehir'de arıyor.

Yoksulluk İçinde Kurulan Sağlam Dostluklar...

1950 yılında İzmir'de doğan Halil İbrahim Çoban, gençlik yıllarında ailesi ile çeşitli sorunlar yaşadı. Bu sorunlar neticesinde, gençliğin vermiş olduğu özgürlük duygusu ile 18 yaşında evinden ayrılarak İzmir'in Torbalı İlçesine yerleşti. Çoban, burada herkesten ve herşeyden uzak tek başına yeni bir hayat kurdu. Hayatını idame edebilmek adına inşaatlarda hammalıktan tutun da, elektrikçiliğe kadar bir çok farklı iş yaptı. 

Torbalı İlçesinde her geçen gün yeni insanlar tanıyan Halil İbrahim Çoban, kendisi ile aynı yaşlarda olan ve tek başlarına yaşayan iki kişi ile tanıştı. Üç farklı hikaye ve üç farklı hayatın bir araya geldiğini belirten Çoban, "O yıllar yokluk yıllarıydı. Gençliğin vermiş olduğu özgürlük duyguları ile evimden ayrıldım yokluk ve yoksulluk içinde kendime yeni bir hayat kurdum. O sıralar yine benim gibi tek başlarına yaşıyan iki kişi ile tanıştım. Biri Konya, diğeri ise Manisa'nın Alaşehir ilçesindendi. Üçümüzde ayrı ayrı evlerde kira vereceğimize, tek bir ev kiralayıp birlikte oturmaya karar verdik. Alaşehir'li olan arkadaşım doğu kökenliydi. Yağlı boya işi yapıyordu. O da benim gibi ailesi ile sorunlar yaşadığı için evini terk etmiş ve buraya yerleşmişti. Üç arkadaş bir göz odayı beraber paylaştık. Odamızda sadece üç yatacak yatak, bir adet ocak ve tencere, üç adet de kaşık vardı. Bir de üzerimizde bulunan elbiselerimiz ve yırtık ayakkabılarımız. Bu yokluk içinde yaşadığımız hayat, bizi arkadaşlarımızla birbirimize adeta kenetledi. Bir ekmeği üçe böldük. Birimizin bir derdi olsa elimizden geleni yapar, o arkadaşımızın müşkiliyetini giderirdik. 

Yollarını Ayırmak Zorunda Kaldılar

Arkadaşlarımla kurmuş olduğum güzel dostluk çok uzun süremedi. Yaklaşık bir yıl sonra askerlik vazifemden dolayı oturduğumuz evden ve arkadaşlarımdan ayrılmak zorunda kaldım. Askerde iken arkadaşlarımla irtibatım hiç kesilmedi. Sürekli birbirimize mektup gönderdik. Askerliğimin ilerleyen günlerinde arkadaşlarımın da evden ayrıldığını ve memleketlerine geri döndüklerini öğrendim. Farklı sebepler ile kesişen yollarımız, zorunlu olarak ayrılmıştı.

Askerlik Dönüşü Ülkeden Göç Etmek Zorunda Kaldı

Askerlik dönüşünde birtakım siyasi nedenlerden dolayı Almanya'ya göç etmek zorunda kaldım. Almanya'da sadece ablam yaşıyordu. Onlar da Almancayı tam anlamıyla konuşamıyorlardı. Ben ise, Almanca sadece iki kelime biliyordum. Evet ve Hayır. Bu iki kelimeden başka hiç bir şey bilmiyordum. Almanya'da ilk yıllarımda çok zor bir süreç geçirdim ama asla pes etmedim. Almanca dil kurslarına gittim. Çalışarak ve gayret ederek bu dili iyi seviyede öğrendim. Mesleki eğitim ve okul kurslarına gittim. İki diploma aldım. İyi bir iş buldum ve çalışmaya başladım. Bu süreçte eşim ile tanıştım ve dünya evine girdik. Ailevi ve ekonomik sorunlarımın hepsi bitmişti. İyi bir işim, mutlu bir yuvam ve nur topu gibi bir çocuğum vardı. Unutamadığım ve sürekli aklımda olan bir tek şey kalmıştı, o da arkadaşlarım...

40 Yaşından Sonra Arkadaşlarını Bulmak İçin Yollara Düştü

40 yaşıma kadar Almanya'da anca düzen tutturabildim. Ekonomik durumumu düzeltmem, çocuğumun büyümesi derken 40 yaşımı görmüştüm. Artık beni bağlayacak bir şey kalmamıştı. Arkadaşlarımı bulmak için Almanya'dan ayrılabilirdim. Dostlarımın biri Konya diğeri ise Alaşehirdeydi.

İlk olarak Konyalı arkadaşımı bulmak için yola koyuldum. Arkadaşımın Konya'da yaşadığını biliyor fakat net bir şekilde detaylı adresini bilmiyordum. Konya'da, ilçe ilçe nüfus müdürlükleri, emniyet birimleri, kahvehaneler ve mahalle muhtarlıklarına sordum arkadaşımı. Bir yıl boyunca aradım fakat bir sonuca ulaşamadım. Ama pes etmedim. Aramalarım ikinci yıl nihayet sonuç verdi ve buldum arkadaşımı. Beni yaklaşık 25 yıl sonra karşısında görünce adeta şok oldu ve uzun süre öylece dondu kaldı. Yıllar sonra en yakın arkadaşımla bulmuştuk birbirimizi. Birkaç gün evinde misafir oldum. Almanya'ya dönmek üzere oradan ayrıldığımda, günlerce arkamdan ağladığını öğrendim. Yapı olarak en hassas ve duygusal yapıya sahip olan arkadaşımızdı, hiç değişmemiş. 

Alaşehir'li Arkadaşını 4 Yıldır Arıyor

Konya'lı arkadaşımı bulmuştum. Sırada Alaşehir'li arkadaşım vardı. Arkadaşımı bulabilmek için çok çaba harcadım. Alaşehir ilçe nüfus müdürlüğü, emniyet, kahvehaneler, mahalle muhtarlıkları kısaca heryere sordum arkadaşımı fakat hiçbir izine rastlayamadım. Yaklaşık 4 yıldır onu bulabilmek için karavanımla Almanya'dan Alaşehir'e geliyorum. Fakat her seferinde eli boş döndüm.

"İnşallah Yaşıyosundur Kardeşim"

Alaşehir'li arkadaşım Mehmet Karabulut şimdilerde yaklaşık 65 yaşlarında olması lazım. En az 45 senedir görmedim. Geçmişe ait elimde sadece mektuplar var. Meslek olarak o zamanlar yağlı boya işi yapıyordu. 3 arkadaş içinde bünyesi en zayıf olan oydu. Kendisine fazla dikkat etmezdi. Bu yüzden hasta olmasından, en kötüsüde vefat etmesinden endişe ediyorum. Umutla bekliyorum. İnşallah yaşıyorsundur ve seni bulurum kardeşim... 

Gençelere Altın Öğüt; "Hayallerinizin Peşinden Koşun"

Gençlik yıllarındaki hayallerini tek tek gerçekleştirdiğini ifade eden Çoban;" Küçükken en büyük hayalim pilot olmaktı. Ailem ise beni farklı bir okula göndermek istedi. Ailemle yaşamış olduğumuz görüş farklılığımız, onlardan kopuş sürecimin temel sebeplerinden biri oldu. Ama hayallerimden asla vazgeçmedim. 50 yaşımda yamaç paraşütü eğitimi aldım. İlerlemiş yaşıma rağmen kursları başarı ile bitirdim ve şuan profesyonel uçuş yapıyorum. En büyük hayalim gökyüzüydü ve bunu başardım. Gençlere tavsiyem; hiç bir zaman hayallerinizin peşini bırakmayın. Hedefinizde ve hayalinizde bir şey varsa buna ulaşmadan asla pes etmeyin.

Hayalimde ne varsa başardım, geriye bir tek şey kaldı. O da, arkadaşım Mehmet Karabulut'u bulmak.

Alaşehir Manşet / Soner VATANEVER